مزامیر 39:4-13

⁴‌ای خداوند اجل مرا بر من معلوم ساز و مقدارایامم را که چیست تا بفهمم چه قدر فانی هستم.

⁵اینک روزهایم را مثل یک وجب ساخته‌ای وزندگانی‌ام در نظر تو هیچ است. یقین هر آدمی محض بطالت قرار داده شد، سلاه.

⁶اینک انسان در خیال رفتار می‌کند و محض بطالت مضطرب می‌گردد. ذخیره می‌کند و نمی داند کیست که ازآن تمتع خواهد برد.

⁷و الان‌ای خداوند برای چه منتظر باشم؟ امید من بر تو می‌باشد.

⁸مرا از همه گناهانم برهان و مرا نزد جاهلان عار مگردان.

⁹من گنگ بودم وزبان خود را باز نکردم زیرا که تو این را کرده‌ای.

¹⁰بلای خود را از من بردار زیرا که از ضرب دست تو من تلف می‌شوم.

¹¹چون انسان را به‌سبب گناهش به عتابها تادیب می‌کنی، نفایس اورا مثل بید می‌گذاری. یقین هر انسان محض بطالت است، سلاه.

¹²‌ای خداوند دعای مرابشنو و به فریادم گوش بده و از اشکهایم ساکت مباش، زیرا که من غریب هستم در نزد تو و نزیل هستم مثل جمیع پدران خود.

¹³روی (خشم )خود را از من بگردان تا فرحناک شوم قبل از آنکه رحلت کنم و نایاب گردم.