2زیرا خویشتن را در نظر خود تملق می‌گوید تا گناهش ظاهر نشود و مکروه نگردد.
3سخنان زبانش شرارت و حیله است. ازدانشمندی و نیکوکاری دست برداشته است.
4شرارت را بر بستر خود تفکر می‌کند. خود را به راه ناپسند قائم کرده، از بدی نفرت ندارد.
5ای خداوند رحمت تو در آسمانها است وامانت تو تا افلاک.
6عدالت تو مثل کوههای خداست و احکام تو لجه عظیم. ای خداوندانسان و بهایم را نجات می‌دهی.
7ای خدارحمت تو چه ارجمند است. بنی آدم زیر سایه بالهای تو پناه می‌برند.
8از چربی خانه تو شاداب می‌شوند. از نهر خوشیهای خود ایشان را می نوشانی.
9زیرا که نزد تو چشمه حیات‌است ودر نور تو نور را خواهیم دید.
10رحمت خود رابرای عارفان خود مستدام فرما و عدالت خود رابرای راست دلان.
مزامیر 36
مزامیر 36:2-10