مزامیر 18:1-16

¹برای سالار مغنیان، مزمور داود بنده خداوند که کلام این سرود را به خداوند گفت، در روزی که خداوند او را از دست همه دشمنانش و از دست شاول رهایی داد. پس گفت: ای خداوند! ای قوت من! تو را محبت می نمایم.

²خداوند صخره من است وملجا و نجات‌دهنده من. خدایم صخره من است که در او پناه می‌برم. سپر من و شاخ نجاتم و قلعه بلند من.

³خداوند را که سزاوار کل حمد است، خواهم خواند. پس، از دشمنانم رهایی خواهم یافت.

⁴رسنهای موت مرا احاطه کرده، و سیلابهای شرارت مرا ترسانیده بود.

⁵رسنهای گور دور مراگرفته بود و دامهای موت پیش روی من درآمده.

⁶در تنگی خود خداوند را خواندم و نزد خدای خویش استغاثه نمودم. او آواز مرا از هیکل خودشنید و استغاثه من به حضورش به گوش وی رسید.

⁷زمین متزلزل و مرتعش شده، اساس کوههابلرزید و متزلزل گردید چونکه خشم او افروخته شد.

⁸دخان از بینی او برآمد و نار از دهانش ملتهب گشت و آتشها از آن افروخته گردید.

⁹آسمان را خم کرده، نزول فرمود و زیر پای وی تاریکی غلیظ می‌بود.

¹⁰برکروبی سوار شده، پرواز نمود و بر بالهای باد طیران کرد.

¹¹تاریکی را پرده خود و خیمه‌ای گرداگرد خویش بساخت، تاریکی آبها و ابرهای متراکم را.

¹²از تابش پیش روی وی ابرهایش می‌شتافتند، تگرگ و آتشهای افروخته.

¹³و خداوند از آسمان رعد کرده، حضرت اعلی آواز خود را بداد، تگرگ و آتشهای افروخته را.

¹⁴پس تیرهای خود را فرستاده، ایشان را پراکنده ساخت، و برقها بینداخت وایشان را پریشان نمود.

¹⁵آنگاه عمق های آب ظاهر شد و اساس ربع مسکون مکشوف گردید، از تنبیه تو‌ای خداوند، از نفخه باد بینی تو!

¹⁶پس، از اعلی فرستاده، مرا برگرفت و ازآبهای بسیار بیرون کشید.