مزامیر 17:2-9

²داد من از حضور توصادر شود؛ چشمان تو راستی را ببیند.

³دل مراآزموده‌ای، شبانگاه از آن تفقد کرده‌ای. مرا قال گذاشته‌ای و هیچ نیافته‌ای، زیرا عزیمت کردم که زبانم تجاوز نکند.

⁴و اما کارهای آدمیان به کلام لبهای تو؛ خود را از راههای ظالم نگاه داشتم.

⁵قدمهایم به آثار تو قائم است، پس پایهایم نخواهد لغزید.

⁶‌ای خدا تو را خوانده‌ام زیرا که مرا اجابت خواهی نمود. گوش خود را به من فراگیر و سخن مرا بشنو.

⁷رحمت های خود را امتیاز ده، ای که متوکلان خویش را به‌دست راست خود ازمخالفان ایشان می‌رهانی.

⁸مرا مثل مردمک چشم نگاه دار؛ مرا زیر سایه بال خود پنهان کن،

⁹از روی شریرانی که مرا خراب می‌سازند، ازدشمنان جانم که مرا احاطه می‌کنند.