غزل غزلها 7:6-13

⁶‌ای محبوبه، چه بسیار زیبا و چه بسیار شیرین به‌سبب لذتهاهستی.

⁷این قامت تو مانند درخت خرما وپستانهایت مثل خوشه های انگور می‌باشد.

⁸گفتم که به درخت خرما برآمده، شاخه هایش راخواهم گرفت. و پستانهایت مثل خوشه های انگور و بوی نفس تو مثل سیبها باشد.

⁹و دهان تومانند شراب بهترین برای محبوبم که به ملایمت فرو رود و لبهای خفتگان را متکلم سازد.

¹⁰من از آن محبوب خود هستم و اشتیاق وی بر من است.

¹¹بیا‌ای محبوب من به صحرا بیرون برویم، و در دهات ساکن شویم.

¹²و صبح زود به تاکستانها برویم و ببینیم که آیا انگور گل کرده وگلهایش گشوده و انارها گل داده باشد. در آنجامحبت خود را به تو خواهم داد.

¹³مهر گیاههابوی خود را می‌دهد و نزد درهای ما هر قسم میوه نفیس تازه و کهنه هست که آنها را برای تو‌ای محبوب من جمع کرده‌ام.