غزل غزلها 2:1-14

¹من نرگس شارون و سوسن وادیها هستم.

²چنانکه سوسن در میان خارها همچنان محبوبه من در میان دختران است.

³چنانکه سیب در میان درختان جنگل همچنان محبوب من در میان پسران است. درسایه وی به شادمانی نشستم و میوه‌اش برای کامم شیرین بود.

⁴مرا به میخانه آورد و علم وی بالای سر من محبت بود.

⁵مرا به قرصهای کشمش تقویت دهید و مرا به سیبها تازه سازید، زیرا که من از عشق بیمار هستم.

⁶دست چپش در زیر سر من است و دست راستش مرا در آغوش می‌کشد.

⁷‌ای دختران اورشلیم، شما را به غزالها وآهوهای صحرا قسم می‌دهم که محبوب مرا تاخودش نخواهد بیدار نکنید و برنینگیزانید.

⁸آواز محبوب من است، اینک بر کوهها جستان وبر تلها خیزان می‌آید.

⁹محبوب من مانند غزال یابچه آهو است. اینک او در عقب دیوار ما ایستاده، از پنجره‌ها می‌نگرد و از شبکه‌ها خویشتن رانمایان می‌سازد.

¹⁰محبوب من مرا خطاب کرده، گفت: «ای محبوبه من و‌ای زیبایی من برخیز و بیا.

¹¹زیرا اینک زمستان گذشته و باران تمام شده ورفته است.

¹²گلها بر زمین ظاهر شده و زمان الحان رسیده و آواز فاخته در ولایت ما شنیده می‌شود.

¹³درخت انجیر میوه خود را می‌رساندو موها گل آورده، رایحه خوش می‌دهد. ای محبوبه من و‌ای زیبایی من، برخیز و بیا.»

¹⁴‌ای کبوتر من که در شکافهای صخره و درستر سنگهای خارا هستی، چهره خود را به من بنما و آوازت را به من بشنوان زیرا که آواز تو لذیذو چهره ات خوشنما است.