غزل غزلها 1:1-12

¹غزل غزلها که از آن سلیمان است.

²او مرا به بوسه های دهان خود ببوسد زیرا که محبت تو از شراب نیکوتر است.

³عطرهای توبوی خوش دارد و اسم تو مثل عطر ریخته شده می‌باشد. بنابراین دوشیزگان، تو را دوست می‌دارند.

⁴مرا بکش تا در عقب تو بدویم. پادشاه مرا به حجله های خود آورد. از تو وجد و شادی خواهیم کرد. محبت تو را از شراب زیاده ذکرخواهیم نمود. تو را از روی خلوص دوست می‌دارند.

⁵‌ای دختران اورشلیم، من سیه فام اماجمیل هستم، مثل خیمه های قیدار و مانندپرده های سلیمان.

⁶بر من نگاه نکنید چونکه سیه فام هستم، زیرا که آفتاب مرا سوخته است. پسران مادرم بر من خشم نموده، مرا ناطورتاکستانها ساختند، اما تاکستان خود را دیده بانی ننمودم.

⁷‌ای حبیب جان من، مرا خبر ده که کجامی چرانی و در وقت ظهر گله را کجا می‌خوابانی؟ زیرا چرا نزد گله های رفیقانت مثل آواره گردم.

⁸‌ای جمیل تر از زنان، اگر نمی دانی، در اثرگله‌ها بیرون رو و بزغاله هایت را نزد مسکن های شبانان بچران.

⁹‌ای محبوبه من، تو را به اسبی که در ارابه فرعون باشد تشبیه داده‌ام.

¹⁰رخسارهایت به جواهرها و گردنت به گردن بندها چه بسیار جمیل است.

¹¹زنجیرهای طلا با حبه های نقره برای توخواهیم ساخت.

¹²چون پادشاه بر سفره خودمی نشیند، سنبل من بوی خود را می‌دهد.