جامعه 7:1-16

¹نیک نامی از روغن معطر بهتر است و روزممات از روز ولادت.

²رفتن به خانه ماتم از رفتن به خانه ضیافت بهتر است زیرا که این آخرت همه مردمان است و زندگان این را در دل خود می‌نهند.

³حزن از خنده بهتر است زیرا که ازغمگینی صورت دل اصلاح می‌شود.

⁴دل حکیمان در خانه ماتم است و دل احمقان در خانه شادمانی.

⁵شنیدن عتاب حکیمان بهتر است از شنیدن سرود احمقان،

⁶زیرا خنده احمقان مثل صدای خارها در زیر دیگ است و این نیز بطالت است.

⁷به درستی که ظلم، مرد حکیم را جاهل می‌گرداند و رشوه، دل را فاسد می‌سازد.

⁸انتهای امر از ابتدایش بهتر است و دل حلیم از دل مغرور نیکوتر.

⁹در دل خود به زودی خشمناک مشو زیرا خشم در سینه احمقان مستقرمی شود.

¹⁰مگو چرا روزهای قدیم از این زمان بهتربود زیرا که در این خصوص از روی حکمت سوال نمی کنی.

¹¹حکمت مثل میراث نیکو است بلکه به جهت بینندگان آفتاب نیکوتر.

¹²زیرا که حکمت ملجایی است و نقره ملجایی؛ اما فضیلت معرفت این است که حکمت صاحبانش را زندگی می‌بخشد.

¹³اعمال خدا را ملاحظه نما زیرا کیست که بتواند آنچه را که او کج ساخته است راست نماید؟

¹⁴در روز سعادتمندی شادمان باش و درروز شقاوت تامل نما زیرا خدا این را به ازاء آن قرار داد که انسان هیچ‌چیز را که بعد از او خواهدشد دریافت نتواند کرد.

¹⁵این همه را در روزهای بطالت خود دیدم. مرد عادل هست که در عدالتش هلاک می‌شود و مرد شریر هست که در شرارتش عمر دراز دارد.

¹⁶پس گفتم به افراط عادل مباش و خود را زیاده حکیم مپندار مبادا خویشتن را هلاک کنی.