ЛУКАША 22:34-71

³⁴Але Ён сказаў: кажу табе, Пётр, не засьпявае певень сёньня, як ты тройчы зрачэшся, што ня ведаеш Мяне.

³⁵І сказаў ім: калі я пасылаў вас безь мяшка і бяз торбы і без абутку, ці мелі вы ў чым нястачу? Яны адказвалі: ні ў чым.

³⁶Тады Ён сказаў ім: але цяпер, хто мае мяшок, той вазьмі яго, таксама і торбу; а ў каго няма, прадай вопратку сваю і купі меч;

³⁷бо маўляю вам, што мусіць збыцца на Мне і гэтае напісанае: «і да зладзеяў залічаны». Бо тое, што пра Мяне, канчаецца.

³⁸Яны сказалі: Госпадзе! вось, тут два мечы. Ён сказаў ім: досыць.

³⁹І выйшаўшы пайшоў як звычайна на гару Аліўную; за Ім сьледам пайшлі і вучні Ягоныя.

⁴⁰А прыйшоўшы на месца, сказаў ім: малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.

⁴¹І Сам адышоў ад іх - як кінуць каменем, і, схіліўшы калені, маліўся,

⁴²кажучы: Войча! о, калі б Ты дабраволіў пранесьці чару гэтую міма Мяне! зрэшты, не Мая воля, а Твая хай будзе.

⁴³І зьявіўся Яму анёл зь нябёсаў і мацаваў Яго.

⁴⁴І ў змаганьні ўнутраным руплівей маліўся; і быў пот Ягоны, як кроплі крыві, што падалі на зямлю.

⁴⁵Устаўшы з малітвы, Ён прыйшоў да вучняў, і застаў іх у сьне ад смутку,

⁴⁶і сказаў ім: што вы сьпіце? устаньце і малецеся, каб ня ўпасьці ў спакусу.

⁴⁷Калі Ён яшчэ казаў гэта, паявіліся людзі, а наперадзе іх ішоў адзін з дванаццацёх, называны Юда, і ён падышоў да Ісуса, каб пацалаваць Яго. Бо ён такі даў ім знак: каго я пацалую, Той і ёсьць.

⁴⁸А Ісус сказаў яму: Юда ці цалаваньнем выдаеш Сына Чалавечага?

⁴⁹Тыя, што былі зь Ім, бачачы, да чаго ўсё ідзе, сказалі Яму: Госпадзе! ці ня ўдарыць нам мечам?

⁵⁰І адзін зь іх ударыў раба першасьвятаровага і адсек яму правае вуха.

⁵¹Тады Ісус сказаў: пакіньце, даволі. І дакрануўшыся да вуха ягонага, загоіў яго.

⁵²А першасьвятарам і начальнікам храма і старэйшынам, якія сабраліся супроць Яго, сказаў Ісус: быццам на разбойніка выйшлі вы зь мечамі і каламі, каб узяць Мяне!

⁵³Кожны дзень бываў Я з вамі ў храме, і вы не падымалі на Мяне рук, а цяпер - ваш час і ўлада цемры.

⁵⁴Узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасьвятара. А Пётр ішоў сьледам зводдаль.

⁵⁵Калі яны расклалі агонь сярод двара і селі разам, сеў і Пётр паміж імі.

⁵⁶Адна служанка, убачыўшы яго каля агню і ўгледзеўшыся ў яго, сказала: гэты быў зь Ім.

⁵⁷Але ён адрокся ад Яго, сказаўшы жанчыне: я ня ведаю Яго.

⁵⁸Неўзабаве потым другі, убачыўшы яго, сказаў: і ты зь іх. Але Пётр сказаў гэтаму чалавеку: не.

⁵⁹Прайшло з гадзіну часу, яшчэ нехта настойліва казаў: сапраўды, і гэты быў зь Ім, бо ён Галілеянін.

⁶⁰Але Пётр сказаў таму чалавеку: ня ведаю, што ты кажаш. І адразу, калі яшчэ гаварыў ён, засьпяваў певень.

⁶¹Тады Гасподзь, абярнуўшыся, паглядзеў на Пятра; і Пётр згадаў слова Госпада, як Ён сказаў яму: перш чым засьпявае певень, адрачэшся ад Мяне тройчы.

⁶²І выйшаўшы вонкі, горка заплакаў.

⁶³Людзі, якія трымалі Ісуса, зьдзекі чынілі зь Яго і білі Яго;

⁶⁴і накрыўшы Яго, білі Яго па твары і пыталіся ў Яго: скажы, хто выцяў Цябе?

⁶⁵І шмат іншай кляцьбы вымаўлялі супраць Яго.

⁶⁶І як настаў дзень, сабраліся старэйшыны народу, першасьвятары і кніжнікі, і ўвялі Яго ў свой сынедрыён,

⁶⁷і сказалі: ці Ты Хрыстос? скажы нам. Ён сказаў ім: калі скажу вам, вы не паверыце;

⁶⁸калі ж і спытаюся ў вас, ня будзеце адказваць Мне і не адпусьціце Мяне;

⁶⁹ад сёньня Сын Чалавечы сядзе праваруч сілы Божай.

⁷⁰І сказалі ўсе: дык Ты Сын Божы? Ён адказваў ім: вы кажаце, што Я.

⁷¹А яны сказалі: якое яшчэ трэба нам сьведчаньне? бо мы самі чулі з вуснаў Ягоных!