ДЗЕІ 5:3-20

³Але Пётр сказаў: Ананія! навошта ты дазволіў сатане ўкласьці ў сэрца тваё думку сказаць няпраўду Духу Сьвятому і ўтоіць з цаны за зямлю?

⁴Чым ты валодаў, ці ж не тваё было, і набытае з продажу ці ж не ў тваім валоданьні было? навошта ж паклаў ты гэта ў сэрцы тваім? ты няпраўду сказаў ня людзям, а Богу.

⁵Пачуўшы гэтыя словы, Ананія ўпаў бяз духу; і вялікі страх ахапіў усіх, хто чуў гэта.

⁶І ўстаўшы, юнакі падрыхтавалі яго да пахаваньня і вынесьлі і пахавалі.

⁷Гадзіны праз тры пасьля гэтага ўвайшла і жонка ягоная, ня ведаючы, што сталася.

⁸А Пётр спытаўся ў яе: скажы мне, ці за столькі прадалі вы зямлю? Яна сказала: так, за столькі.

⁹Але Пётр сказаў ёй: навошта змовіліся вы спакусіць Духа Гасподняга? Вось, каля дзьвярэй ногі тых, што пахавалі мужа твайго; і цябе вынесуць.

¹⁰Раптам яна ўпала каля ног ягоных і выпусьціла дух, і юнакі, увайшоўшы, знайшлі яе мёртвую, вынесьлі і пахавалі каля мужа ейнага.

¹¹І вялікі страх агарнуў усю царкву і ўсіх, што чулі гэта.

¹²А рукамі апосталаў учыняліся ў народзе многія азнакі і цуды; і ўсе аднадушна заставаліся ў прытворы Саламонавым;

¹³і ніхто староньні не адважваўся падступіцца да іх, а людзі славілі іх.

¹⁴А вернікаў болей і болей далучалася да Госпада, мноства мужчын і жанчын,

¹⁵так што выносілі хворых на вуліцы і клалі на пасьцелях і ложках, каб хоць цень Пятра, калі ён праходзіў, асяніў каго зь іх.

¹⁶Сыходзіліся таксама ў Ерусалім многія з навакольных гарадоў, нясучы хворых і нячыстымі духамі апантаных, і ацаляліся ўсе.

¹⁷А першасьвятар і зь ім усе, сутная ерась садукейская, напоўніліся зайздрасьцю,

¹⁸і наклалі рукі свае на апосталаў, і ўвязьнілі іх у грамадзкую цямніцу.

¹⁹Але анёл Гасподні ўначы адчыніў дзьверы цямніцы і, вывеўшы іх, сказаў:

²⁰ідзеце і, стаўшы, кажэце ў царкве люду ўсе гэтыя словы жыцьця.