2што, сыне мой? Што, сыне ўлоньня майго? Што, сыне зарокаў маіх?
3Не аддавай жанчыне сілы тваёй, ні шляхоў тваіх пагубніцам цароў.
4Не царам, Лемуіле, не царам піць віно, і не князям - сякеру,
5каб, напіўшыся, яны не забылі закона і не перакруцілі суд усіх прыгнечаных.
6Дайце сякеру таму, хто гіне, і віно засмучанаму душою;
7хай ён вып'е і забудзе беднасьць сваю і не згадае больш пра сваю пакуту.
8Размыкай вусны свае за безгалосага і дзеля абароны ўсіх занядбаных.
9Размыкай вусны свае дзеля правасудзьдзя і дзеля беднага і гаротнага.
10Хто знойдзе дабрадзейную жонку? цана яе вышэй за жэмчуг.
11Пэўнае ў ёй сэрца мужа яе, і не застанецца ён бяз прыбытку.
12Яна аддае яму дабром, а ня злом, ва ўсе дні жыцьця свайго.
13Здабывае воўну і лён, і ахвотна працуе сваімі рукамі.
14Яна, як купецкія караблі, здалёку вязе свой хлеб.
15Яна ўстае на досьвітку, і раздае ежу ў доме сваім і належнае слугам сваім.
16Падумае пра поле, і купляе яго; ад плёну рук сваіх садзіць вінаграднік.
17Апярэзвае сілаю сьцёгны свае і мацуе мышцы свае.
18Яна адчувае, што занятак яе добры, і - сьветач яе ня тухне і ўначы.
19Працягвае рукі свае да прасьніцы, і пальцы яе бяруцца за верацяно.
20Далоню сваю яна растуляе беднаму, і руку сваю падае ўбогаму.
21Не баіцца сьцюжы для сям'і сваёй, бо ўся сям'я яе апранута ў двайную адзежу.
22Яна робіць сабе дываны; вісон і пурпура - вопратка яе.
23Муж яе вядомы каля брамы, калі сядзіць са старэйшынамі зямлі.
24Яна робіць покрывы, і прадае, і паясы дастаўляе купцам Фінікійскім.
25Моц і прыгажосьць яе - вопратка яе, і весела глядзіць яна ў будучыню.
26Вусны свае растуляе з мудрасьцю, і добрая парада на языку ў яе.
27Яна сочыць за гаспадаркай у доме сваім і ня есьць хлеба гультайскага.
28Устаюць дзеці - і дагаджаюць ёй, - муж, і хваліць яе:
29«шмат было жонак дабрадзейных; але ты пераўзышла іх усіх».
30Мілавіднасьць падманлівая і прыгажосьць марная; а жонка, якая баіцца Госпада, вартая пахвалы.
31Дайце ёй ад плёну рук яе, і хай праславяць яе каля брамы ўчынкі яе!
ВЫСЛОЎІ 31
ВЫСЛОЎІ 31:2-31